Ροές νοσταλγίας.

 

Τα αναστενάρια των ψυχών

διεγείρουν τις προθέσεις

στο σεργιάνι των στεναγμών.

Εκεί που λέξεις μεταμορφώνονται

στερημένες από την παρουσία

και τη θλίψη της υποταγής

στου ανέμου τα λημέρια.

Εκεί ακούω την ανάσα σου τα βράδια.

Μια ανάσα με την μυρωδιά της σήψης.

Ο ορίζοντάς μου μαρμαρωμένος έμεινε

εκεί που σβήνουν τα φώτα

στο τέλος της σήραγγας.

Έγινες μια πνοή

που κούρσεψες τις απαντοχές μου

μέσα από δρόμους

με παρενθέσεις και τελείες.

Μέριασα να διαβούν οι ανάσες σου

και κάτω από το δέρμα σου

σαρκάζουν χίλιοι εαυτοί.

Στα άφατα και στα σκοτάδια ψηλάφισα

τα απρόβλεπτα καλέσματα των χρησμών.

Εκεί στο απόθλιμμα των στιγμών

στα λοίσθια της νύχτας

ανιχεύω προσμονές

ροές νοσταλγίας

αποπλανημές μνήμες 

εξομολογούμαι τις σιωπές μου

και τις παραφράσεις των στιγμών

και στα άδεια παγκάκια των σταθμών

μετρώ τις βροχής τις στάλες...